Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα.

Πριν λίγους μήνες άκουσα από πολύ δικό μου άνθρωπο για τη θεραπεία του καρκίνου με κουκούτσια από βερίκοκα, τα οποία στο εξωτερικό τουλάχιστον πωλούνται και σε ειδική συσκευασία. Τη μέθοδο αυτή ανακάλυψε αναζητώντας εναλλακτική θεραπευτική μέθοδο, μελετώντας ένα σχετικό βιβλίο-οδηγό. Σήμερα μου εστάλη ένα κείμενο, το οποίο διαφωτίζει ακόμη περισσότερο το θέμα αυτό.

Για πολλούς ίσως μοιάζει "τρελό" ή απίθανο, καθώς πέρα από τις κλασσικές (έως και αυτοκτονικές) μεθόδους "αποκατάστασης" του καρκίνου, (ακτινοβολίες, χημειοθεραπείες ή εγχειρήσεις) δεν τους είναι γνωστή η απέραντη σοφία της φύσης... τόσο του σώματος μας, όσο και της Φύσης που μας περιβάλει. Και πως να τους είναι γνωστό όταν ζούμε την εποχή της επίσημης παραπληροφόρησης και της κερδοσκοπίας των φαρμακευτικών καρτέλ... Ας μην ξεχνάμε πως κατά τον Δρ. Χάμερ ο καρκίνος δεν είναι καν ασθένεια, αλλά ένας βιολογικός μηχανισμός επιβίωσης του σώματος σε ισχυρά ψυχο-λογικά "σοκ"... (δείτε σχετικά κείμενα στην ετικέτα Δρ Χάμερ)

Παραθέτω λοιπόν το αξιόλογο αυτό κείμενο.

Φενάκη τα φάρμακα κατά του Καρκίνου;

ΣΑΒΒΑΤΟ, 28 ΜΑΡΤΙΟΣ 2009

Υπάρχει ένας λαός, ο μακροβιότερος στον κόσμο, όπου ο καρκίνος είναι εντελώς άγνωστος. Πρόκειται για την φυλή Χούνζα, που ζει στο Πακιστάν και αυτοαποκαλούνται απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Το φαινόμενο αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους επιστήμονες. Κλιμάκιο από το Μεμόριαλ πήγε στην περιοχή και μελέτησε τη διατροφή των Χούνζα. Με έκπληξη διαπίστωσαν, ότι οι Χούνζα τρώνε πολλά βερίκοκα και τα κουκούτσια επίσης από τα βερίκοκα. Μάλιστα όσο περισσότερα βερίκοκα παράγει και καταναλώνει ένας Χούνζα, τόσο περισσότερο ανεβασμένη είναι η κοινωνική του θέση. Όταν ένας δυτικός γιατρός επισκέφθηκε τους Χούνζα, του προσέφεραν βερίκοκα και αυτός έφτυνε τα κουκούτσια. Έτσι του είχανε μάθει. Οι Χούνζα έκαναν όλοι έναν μορφασμό αηδίας. Πέταγε το καλύτερο.

• Θυμηθείτε. Το κουκούτσι από το βερίκοκο είναι πάρα πολύ πικρό.


• Θυμηθείτε! Το πικρό είναι αναγκαίο για τον καρκίνο.


• Θυμηθείτε! Το πικρό ανοίγει την όρεξη και πολλοί καρκινοπαθείς δεν έχουν όρεξη και πεθαίνουν από καχεξία (υπερβολικό αδυνάτισμα).


• Θυμηθείτε! Το κουκούτσι από το βερίκοκο έχει βιταμίνη Β17.


• Θυμηθείτε! τα παλικάρια των φαρμακευτικών έθαψαν την εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης στο πεδίο του καρκίνου και εκ. άνθρωποι θα πεθάνουν άδικα (Otto Warburg).

Τι έγινε μετά; Ο Διευθυντής ερευνών του Μεμόριαλ (δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νοσοκομείο – είναι η Μέκκα του καρκίνου) ο περίφημος επιστήμονας Κανεμάτσου Σιγκουίρα, έκανε πειράματα με ποντικούς. Η ουσία που ανακάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs έκανε τα πειράματα πάνω σε ποντικούς. Η ουσία που ανεκάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs μέσα στα βερίκοκα, ονομάστηκε Λεατρίλη ή βιταμίνη Β17. Ο Σιγκουίρα έμεινε έκπληκτος. Ήταν η δυνατότερη αντικαρκινική ουσία του κόσμου που είχε δοκιμάσει ποτέ, όπως δήλωσε. Τι θα κάνατε εσείς και εγώ αν ακούγατε τέτοια καλό νέο; Δεν θα πηδάγατε από τη χαρά σας; Ο καρκίνος ήταν τελειωμένος. Αμ δε. Το χρήμα βασιλεύει. Πήγε λοιπόν στους ανωτέρους του και τους είπε τα ευχάριστα νέα. Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα. Τι θα κέρδιζαν αυτοί με την αντικαρκινική αυτή ουσία προσβάσιμη στον καθένα; Θα έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν τα κέρδη τους ανέρχονται σε πολλά δις μόνο από την Ελλάδα, φανταστείτε τι γίνεται σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε τα μέλη του Δ.Σ. του Μεμόριαλ ήταν όλοι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιρειών[3].

Του είπαν λοιπόν να συνεχίσει τα πειράματα και να αποδείξει πως ήταν λάθος. Το ακούτε ΛΑΘΟΣ. Οι διαδικασίες τροποποιήθηκαν και σχεδιάστηκαν με σκοπό να αποτύχουν και τελικά απέτυχαν. Αντικατέστησαν τον Σιγκουίρα με έναν κτηνίατρο, ο οποίος χορήγησε στα πειραματόζωα διαφορετική δόση από αυτή που χορηγούσε ο Ιάπωνας επιστήμονας και τα πειραματόζωα πέθαναν. Τα αποτελέσματα αυτού του ψευδοπειράματος δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Φυσικά από το 1980 που συνέβη οι αποδείξεις ακόμη αναμένονται. Δεν αποδείχθηκε! Ήταν απάτη η Β17, έλεγαν οι γιατροί που δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Κανένας δεν θα μάθαινε την πραγματικότητα αν δεν επαναστατούσε η συνείδηση ενός θαρραλέου δημοσιογράφου που ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Μεμόριαλ γνώριζε την απάτη.

Ο Ράλφ Μος, δεν άντεξε το βάρος της συγκάλυψης ενός τόσο μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Εδώ παίζονταν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Βγήκε και κατήγγειλε ευθαρσώς τη μεγάλη απάτη. Τιμή στον θαρραλέο δημοσιογράφο. Τιμή στο Σιγκουίρα. Τιμή στον Κρεμπς που βρήκε έναν πολύτιμο σύμμαχο στη μάχη κατά του για τον καρκίνου. Από τις ελληνικές εφημερίδες μόνο «Το Βήμα» ανέφερε στις 23/5/1980 ακροθιγώς το θέμα, χωρίς να εισέλθει στην ουσία του θέματος. Ποιος Έλληνας γνωρίζει αυτή την μεγάλη απάτη (σύμφωνα με τον Μοςς);

Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα σύμφωνα με τον Σιγκουίρα:

α) σταμάτησαν τις μεταστάσεις,

β) βελτίωσαν την γενική υγεία,

γ) εμπόδισαν την ανάπτυξη μικρών όγκων,

δ) παρείχαν ανακούφιση από τον πόνο,

ε) ενεργούν πολύ σημαντικά στην πρόληψη του καρκίνου.

Επίσης η πρώτη επίσημη τονίζω επίσημη αναφορά του Μεμόριαλ υπογράμμιζε με ιδιαίτερη έμφαση τα θετικά πλεονεκτήματα της Β17. Μετά έπεσε γραμμή[4]. Ξέρετε εσείς… Γραμμή και την ακολούθησαν άπαντες. Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις!. Δεν αποδείχθηκε! Απορώ! Γιατί να μην βάζουμε ένα ερωτηματικό όταν ακούμε αυτό το μονότονα επαναλαμβανόμενο μότο των φαρμακευτικών.

• Θυμηθείτε! Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα στο μανάβη της γειτονιά σας έχουν την ίδια αξία με τα κουκούτσια από τα βερίκοκα των Χούνζα.

Αν λοιπόν αυτοί οι «κύριοι» έσβησαν έναν ερευνητή του κύρους του Κανεμάτσου Σιγκουίρα, που γι΄αυτόν είχε ειπωθεί από τον αντιπρόεδρο του Μεμόριαλ, ότι είναι ευρέως γνωστός στον κόσμο της έρευνας και ότι οι συνάδελφοί του ερευνητές τον εκτιμούν απεριόριστα. Αν αυτοί οι κύριοι δολοφονούν τους γιατρούς στη Χιλή κ΄αλλού, καταλαβαίνουμε όλοι πως ο πραγματικός καρκίνος για την υγεία της ανθρωπότητας βρίσκεται στα διοικητικά συμβούλια των φαρμακευτικών εταιριών.

Δεν μιλάμε βέβαια για ελληνικές μικρές εταιρίες, αλλά για σύγχρονα πολυεθνικά θηρία., που επιβάλλουν την άποψή τους με χημειοθεραπείες. Όποιος ασθενήσει από καρκίνο, θα υποστεί από τις Φαρμακοβιομηχανίες τα μαρτύρια της κόλαση: Γραμμικούς επιταχυντές κοβάλτια, χημειοθεραπείες, εξορκισμούς, για να φύγει ο δαίμονας καρκίνος, διαρκείς εξετάσεις που κρατούν τον άρρωστο σε διαρκή αγωνία, ανασφάλεια, φόβο πανικό, - σωστό θρίλερ. Τώρα το νικήσαμε το εξωαποδώ – δεν αναφέρουμε ούτε το όνομά του και χτυπάμε ξύλο, όταν ακούμε τη λέξη καρκίνος.

Βέβαια τα κυτταροτοξικά φάρμακα, ακτινοβολίες κ.λ.π., είναι γνωστό – και κανείς δεν το αρνείται-, ότι προκαλούν καρκίνο. Είναι δηλαδή βασικές αιτίες ανάπτυξης καρκίνου. Ο άρρωστος όμως, έκανε ότι ορίζουν η φαρμακοβιομηχανίες: Καλό για την τσέπη τους, κακό για τον άρρωστο. Μην ξεχνάτε: Τα όρια της τσέπης τους, είναι τα όρια της σκέψης τους. Κουβέντα αυτοί για τη διατροφή. Ρωτείστε ένα γιατρό αν έχει κάτι διδαχτεί για τη διατροφή στις Ιατρική Σχολές. Οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν τον ιατρικό κόσμο στο σκότος της άγνοιας για τη διατροφή και υπερήφανο για τις φαρμακευτικές του γνώσεις σε σημείο, που να υποτιμά τη διατροφή, όπως στην περίπτωση του μυλωνά.

Κανόνας Νο1:

• Τρώτε πικρά, τρώτε βερίκοκα και τα κουκούτσια τους.

• Πίνετε χυμό από φύλλα ελιάς.

• Τρώτε ραδίκια και πίνετε το ζουμί τους με λεμόνι κάθε μέρα.

• Τρώτε αγκινάρες (πικρές).

• Πίνετε ζουμί από άγριες αγκινάρες (πολύ πικρό), Βολβούς (πικρό) ή Γαϊδουράγκαθο (silybuns marianum), αυξάνει την παραγόμενη γλουταθειόνη υπεροξειδάση: Εξαιρετικό τονωτικό – αποτοξινωτικό για όλες τις παθήσεις του συκωτιού.

Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή των καλύτερων γερμανών γιατρών, της περίφημης Επιτροπής Ε. Η Επιτροπή Ε, κατατάσει τα πικρά βότανα ως εξής:

• (1) κάσσια (quassia amara)


• (2) γεντιανή


• (3) άγρια αψιθιά.


• (4) Φλοιός Gonolobus cocdurango,


• (5) Centantium pulchellum,


• (6) cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής (τόβρίσκετε στα φαρμακεία).


• 7) φλούδα νερατζιού.


• 8) γαϊδουράγκαθο (cnicus benediktus).


• 9) Ραδίκι.


• 10) κανέλα.


• 11) κόλιανδρος.

Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη. Ο καρκινοπαθής συνήθως δεν έχει όρεξη και πεθαίνει από καχεξία. Διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με τη σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως. Όλοι το γνωρίζουν: Τα πικρά βοηθούν στην όρεξη.

Αν το σώμα μας έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο, από τα πολλά γλυκά, ποτά, πατάτες κ.λ.π., {όλα αυτά μετατρέπονται σε γλυκόζη) και συγχρόνως έχουμε απορρίψει την πικρή γεύση, δεν θα πάθουμε καρκίνο; Το κλειδί είναι η ισορροπία (ομοιόσταση στην ιατρική γλώσσα).

[1] What to eat if you have cancer, Maureen Keane, Daniella Chace, Mc Graw Hill 2007.

[2] Η χαρά της ανακάλυψης, Pichard Feynman, Εκδόσεις Κάτοπτρο, σελ. 211

[3] Εφημερίδα «Το Βήμα», 23/5/1980

[4] A summary of the effect of amygdalin upon spontaneous mammary Tamors in mice, Sloan Kettering, report June 13, 1973

Το σύνδρομο τού Ελέφαντα

Το σύνδρομο τού Ελέφαντα -Αν έχετε πάει ποτέ σε κάποιο τσίρκο, λέω καί γράφω εάν…θα έχετε ενδεχομένως παρατηρήσει τους ελέφαντες, να τους έχουν δεμένους με απλά σχοινιά σε μικρά πασαλάκια, πίσω, στα «παρασκήνια». Ίσως ακόμη να έχετε σκεφτεί: γιατί οι ελέφαντες μένουν δεμένοι τόσο λιτά, αφού με μια απλή κίνησή τους, μπορούν να ξεφύγουν από το αδύναμο παλούκι τους; Οι όποιες πιθανές απόπειρες «απόδρασης» αποβαίνουν μάταιες. Η απάντηση πιθανόν! είναι η εξής: Όταν είναι ακόμα μικρό το ελεφαντάκι (ολίγων μηνών πού συλλαμβάνεται) καί που προορίζεται να το εκμεταλλευτούν στην μετέπειτα ζωή του, οι δαμαστές του, το δένουν σε ένα μικρό πασαλάκι με ένα απλό σχοινί, ή έστω με μία μόνο χοντρή αλυσίδα, καί από το ένα πόδι μάλιστα!. Όμως το ελεφαντάκι είναι μικρό, δεν έχει την απαραίτητη δύναμη, και παρά τις προσπάθειες που κάνει δεν καταφέρνει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται για αρκετό καιρό, μέχρι που σε κάποια στιγμή, το ελεφαντάκι μεγαλώνοντας, παύει πλέον να αντιδρά. Του προσφέρονται τα άκρως απαραίτητα για την ζήση του, νηπιόθεν. Οι δαμαστές του κατάφεραν να «γράψουν» ανεξίτηλα μια για πάντα στη μνήμη του, την συνήθεια αυτή, ότι, δηλαδή, ποτέ δεν θα μπορέσει να «ελευθερωθεί» από τα δεσμά του, δεν έχει κανέναν λόγο άλλωστε!. Όταν, αργότερα γίνει τεράστιος καί ογκώδης ελέφαντας (όπως καί οι άλλοι του τσίρκου πού έπαθαν το ίδιο, νωρίτερα) που θα μπορούσε με τη δύναμή του, όχι μόνο να ξεφύγει, αλλά να παρασύρει και να γκρεμίσει ολόκληρο το τσίρκο των δαμαστών του, είναι πλέον ανίκανος καί ανήμπορος. Έρμαιο, λοιπόν, ο Ελέφαντας στις ορέξεις, στις επιθυμίες καί στα κελεύσματα του δαμαστή του τσίρκου, χάριν του θεάματος καί του κέρδους.

Μόνη Ελπίδα: Ανθρωπιά και αλληλεγγύη

Πέρασε ένας χρόνος κιόλας... Στο καράβι για Μυτιλήνη, άλλη μια φορά. Φέτος δεν ξέρω γιατί, αλλά με βαριά καρδιά ξεκίνησα... είναι η κούραση της χρονιάς που πέρασε, είναι η απογοήτευση και η θλίψη για όσα συμβαίνουν τελευταία στη χώρα μας, πάντως η διάθεση δεν είναι όπως παλιά.... Νοιώθω ότι όλα έχουν αλλάξει, η ελπίδα για καλύτερες μέρες έσβησε εντελώς, και η δυστυχία έκανε την εμφάνισή της και χτύπησε τη διπλανή πόρτα... Φίλοι έχασαν τη δουλειά τους, έκλεισαν τα μαγαζιά τους και απελπισμένοι γυρεύουν διέξοδο και ψάχνουν μια αχτίδα φωτός να φωτίσει τα σκοτάδια τους... Μάταια! Όλα μοιάζουν αβάσταχτα προσχεδιασμένα, σε ένα σχέδιο που εκτελείται αμείλικτα, με ξεπούλημα κάθε αξίας του Ελληνικού κράτους! Διαφθορά και εγκληματικότητα σε όλο τους το μεγαλείο!! Εφοριακοί που φοροδιαφεύγουν, δικαστές που μεροληπτούν, αστυνομικοί που "τα παίρνουν", βουλευτές που ψηφίζουν για την παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας στην Τρόϊκα, για την καταπάτηση προαιώνιων εργασιακών δικαιωμάτων μας και την κατάλυση κάθε ανθρώπινου δικαιώματός μας για αξιοπρεπή και υποφερτή διαβίωση. Το μέλλον των παιδιών μας ήδη χρεωκοπημένο και ξεπουλημένο! Σε ένα κράτος μπαταχτσή, που αυτή την ώρα ζητά από τους πολίτες του να είναι συνεπείς απέναντί του και να μη εισφοροδιαφεύγουν, ενώ αυτό την ίδια ώρα είναι ασυνεπές σε κάθε του υποχρέωση απέναντι στον πολίτη, με τη μορφή κάθε κοινωφελούς κρατικής υπηρεσίας του, είτε στον τομέα της παιδείας, είτε της υγείας ή της εργασιακής ασφάλειας και της εξασφάλισης αξιοπρεπούς σύνταξης για τα γηρατειά μας. Μόνο, με τη μορφή του ΙΚΑ, το κράτος παρακρατά παράνομα από το 2001 έως σήμερα, με πράσινες ή γαλάζιες διοικήσεις, πάνω από δύο δις ευρώ, που έχουν πληρώσει για τις ασφαλιστικές τους εισφορές, εργαζόμενοι και εργοδότες, για τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας. Και το αποτέλεσμα: Δεν καταλογίζεται σε κανέναν προσωπική ευθύνη, όπως θα καταλογιζόταν σε οποιοδήποτε απλό πολίτη που θα παρακρατούσε χωρίς να τις αποδίδει, υπεξαιρώντας στην ουσία, εισφορές υπαλλήλου του ή θα καταργούσε κάποιο εργασιακό του δικαίωμα. Για το κράτος δεν τρέχει τίποτε! Απλώς παγώνουν π.χ. τα προγράμματα του ΟΕΚ και κάποιοι εργαζόμενοι που πλήρωναν επί χρόνια θα μείνουν με την προσδοκία να πάρουν κάποτε σπίτι ή να μην πάρουν ποτέ, όπως θα μείνουμε ίσως όλοι εμείς που σήμερα εργαζόμαστε, με την προσδοκία να πάρουμε κάποτε σύνταξη που δεν θα ξεπερνά τα 380 ευρώ, το ελάχιστο που εγγυήθηκε το δημόσιο, σε περίπτωση που τα ασφαλιστικά μας ταμεία κλείσουν οριστικά και αμετάκλητα! Βλέπετε στο μεταξύ γαλάζιοι και πράσινοι έκαναν και κάνουν τους κουβαρντάδες, χρηματοδοτώντας τραπεζίτες και κόμματα ή δίνοντας δάνεια με επιδοτούμενο επιτόκιο ακόμη και σε μετανάστες με ελάχιστο χρόνο ασφάλισης στην Ελλάδα, ή θέλοντας να εμφανίσουν "κοινωνικό πρόσωπο" προχωρούσαν σε επιδοτήσεις ενοικίων με πολύ θολά κριτήρια και διαδικασίες. Το κράτος ΙΚΑ -που δεν βρήκαν ακόμη χρόνο να επιλέξουν έναν ικανό άνθρωπο να το διοικήσει- την ώρα που γιγαντώνεται καθώς του φορτώνουν κι άλλες ομάδες ασφαλισμένων, χρωστά στο κράτος ως ΟΕΚ, αλλά και στο κράτος ως ΙΚΑ στο κράτος ως ΔΕΚΟ, ως ΟΤΑ και δεν συμμαζεύεται, τεράστια ποσά! Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κράτος να απαιτήσει και να πετύχει συνέπεια από τους πολίτες του, όταν το ίδιο αποδεικνύεται καθημερινά ασυνεπές και ανίκανο να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, όταν μικροεργολάβοι που έχουν παραδώσει έργα κινδυνεύουν να πτωχεύσουν γιατί δεν έχουν εισπράξει ούτε ευρώ από την εργολαβική αμοιβή τους, όταν ακόμη και εφημερίδες δεν έχουν εισπράξει για τις κρατικές καταχωρήσεις, ή ωρομίσθιοι καθηγητές και πολλοί άλλοι, παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες? Ή όταν ένστολοι υπάλληλοι δεν πληρώνονται τις υπερωρίες και τα νυχτέρια τους, ενώ διοικούνται από τους διαχρονικά ανεπαρκείς και αγράμματους ακόμη, δοτούς προϊσταμένους τους? Και όταν οι αποδειγμένα κλέφτες, που πλούτισαν σε βάρος μας, πολιτικοί και κυβερνητικοί δεν τιμωρούνται, αλλά αντίθετα κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθεροι κι ωραίοι μα και ακόμη ...πλουσιότεροι και γίνονται μάλιστα και τιμητές με άποψη για την "κάθαρση" της πολιτικής μπόχας και βρωμιάς, που οι ίδιοι δημιούργησαν? Γενικό απόφθεγμα πλέον όλων, μεγάλων μα και μικρών "άρπαξε για να φας και κλέψε νάχεις" ή "άμα βλέπεις και τρώνε το βιός σου, τρώγε και συ με τα δυό σου" που λένε και στο χωριό μου.... Και σε όλο αυτό το μπάχαλο και την ακυβερνησία να μας φταίνε τα blogs ακόμη και για τη στυγνή δολοφονία του άτυχου Σωκράτη Γκιόλια που ξέφυγε από τη μοίρα του μικρού και άσημου, ίσως, δημοσιογράφου και άρχισε να διαγράφει την τροχιά του επώνυμου δημοσιογράφου αλλά και του ανώνυμου μπλόγκερ, χωρίς να προλάβει όμως να γίνει τόσο μεγάλος και ισχυρός, ώστε να ενσωματωθεί και να μη κινδυνεύει από τους "τρομοκράτες" του διεφθαρμένου πολιτικοοικονομικού συστήματος, το οποίο αποφάσισε να τον ξεφορτωθεί με διασταυρούμενα πυρά, που θα σκότωναν λόχο,όχι μόνο γιατί είχε αρχίσει να αποβαίνει επικίνδυνος γι' αυτό, αλλά και για παραδειγματισμό όλων των υπολοίπων που θα ζηλέψουν πιθανόν, τη μπλογκική ιδιότητά του και θα ξαμολύουν καρφιά και αλήθειες δεξιά και αριστερά! Το μήνυμα είναι σαφές: Όποιος σηκώνει κεφάλι, αυτό κόβεται!! Τέλος πάντων, σκέψεις και απόψεις που έκαναν χορό στο κεφάλι μου όλες αυτές τις μέρες και σήμερα βρήκαν την ευκαιρία, ανάμεσα στα γαλάζια κύματα του αφρισμένου Αιγαίου, να ξεχυθούν και να κολυμπήσουν στη θάλασσα του διαδικτύου.... και να συναντήσουν τις δικές σας σκέψεις και απόψεις... ίσως και να ανακαλύψουν έτσι το κοχύλι της ανθρωπιάς μας και της αλληλεγγύης, που κι αν ακόμη έχασε το περιεχόμενό του, το αρχέτυπο σμιλεμένο καλούπι του, έμεινε αναλοίωτο στο χρόνο για να μας θυμίζει ότι κάποτε υπήρχε μέσα του ζωή και ότι τίποτε δεν χάνεται ολοκληρωτικά, αρκεί να μπορούμε να το ανακαλύψουμε και ενωμένοι και αλληλέγγυοι μεταξύ μας, να το ξανακατακτήσουμε!

αναδημοσίευση από: marianaonice

Οι άνθρωποι της πόλης

Ένας Γεράκος καθόταν στο σταθμό ενός τρένου και περνούσε την ώρα του καπνίζοντας και χαζεύοντας τους περαστικούς.

Κάποια μέρα επειδή είχε ευγενικό και προσιτό βλέμμα, τον πλησιάζει ένας ταξιδιώτης και τον ρωτά : "Πως είναι οι άνθρωποι στην πόλη σας, γιατί είμαι καινούριος εδώ και θα ήθελα να ξέρω την νοοτροπία του τόπου αυτού"?

Ο Γεράκος τον κοίταξε και τον ρώτησε : "Πως ήταν οι άνθρωποι από εκεί που έφυγες?"

Ο Ταξιδιώτης του απαντά : "Αφήστε τα. Ήταν ανταγωνιστικοί – σκληροί – άκαρδοι – υλιστές – δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν".

"Και εδώ έτσι είναι", του απαντά ο Γεράκος.

Ο Ταξιδιώτης έφυγε απογοητευμένος. Ενας άλλος ταξιδιώτης είδε την σκηνή παρόλο που δεν άκουγε την συζήτηση και αισθάνθηκε και αυτός ότι μπορούσε να ρωτήσει τον ηλικιωμένο αυτό κύριο.

Και αυτόν τον βασάνιζε το ίδιο ερώτημα : "Πως είναι οι άνθρωποι στην πόλη σας?" και αυτός πήρε την ίδια απάντηση : "Πως ήταν οι άνθρωποι απο εκεί που έφυγες?"

Αυτός απάντησε : "Αχ, μην μου τα θυμίζετε. Τι καλούς φίλους άφησα εκεί! Πόσο με αγαπούσαν! Όλοι έκλαιγαν όταν αποχαιρετιόμασταν, αλλά δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Επρεπε να φύγω για ένα διάστημα".

"Μην ανησυχείς παιδί μου του", απαντάει ο Γεράκος "και εδώ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ….. και εδώ θα σε αγαπήσουν θα σε στηρίξουν και θα κλάψουν με σένα!!!!"

Το ηθικό δίδαγμα; Όπως πάντα δικό σας!

Ο εγγονός και ο παππούς!

Ο εγγονός και ο παππούς!

Κάποτε ήταν ένας άντρας που αγωνίστηκε, έκανε οικογένεια, απέκτησε ένα γιο, έχασε τη γυναίκα του, και περνώντας τα χρόνια, έγινε ένας καλός γεράκος.
Το βιος του πέρασε στα χέρια του γιου του, που με τη σειρά του, έκανε τη δική του οικογένεια, και απέκτησε κι αυτός ένα γιο.
Έμεναν όλοι μαζί σε ένα μεγάλο σπίτι, και ο παππούς με τον εγγονό ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη σχέση. Όσο περνούσαν τα χρόνια ο εγγονός είχε και έδειχνε μεγάλη αγάπη στο παππού του.
Ο πατέρας του είχε το μυαλό του διαρκώς στη δουλειά, και στο πως να βγάζει όλο και περισσότερα χρήματα. Περνούσε όλο και λιγότερο χρόνο, με το παιδί του, και αδιαφορούσε για την ύπαρξη του πατέρα του. Για την ακρίβεια, αν τύχαινε και ο κακομοίρης γεράκος αρρώσταινε, έδειχνε και ενόχληση γιατί του χαλούσε την ησυχία του.
Η γυναίκα του, που ταίριαζε στις απόψεις μαζί του, ''έβαζε κι αυτή το χεράκι'' της.
-Κι αυτός ο πατέρας σου, που θέλει συνεχώς κάποιον να τον προσέχει. Και δεν μπορώ να κάνω τις δουλειές μου.
Όλο τέτοια έλεγε, που όμως έβρισκαν σύμφωνο και τον άντρα της.
Στην πραγματικότητα το μόνο άτομο που έδειχνε στο παππού φροντίδα και στοργή ήταν ο εγγονός, που τώρα ήταν ένα νέο παλικαράκι.
Μια μέρα ο πατέρας πήρε την απόφαση, να ελευθερώσει τη ζωή του από το βραχνά του γέρου πατέρα του, και μαζί με τη γυναίκα του, αποφάσισε να τον βάλει σε ένα μέρος που έβαζαν τους γέρους που ήταν μόνοι στη ζωή, ή δεν τους ήθελε η οικογένεια τους.
Επειδή όμως δεν ήθελε να σπαταλήσει χρόνο ούτε και γι' αυτό, φώναξε το γιο του και του είπε:
-Είσαι μεγάλος άντρας πια, και θέλω να σου αναθέσω μια δουλειά.
-Ότι θες πατέρα, απάντησε το παλικάρι.
-Όπως καταλαβαίνεις, ο παππούς σου μεγάλωσε και δεν είναι δυνατό να τον φροντίζουμε εμείς.
Έχουμε τη ζωή μας και τις δουλειές μας, και ο χρόνος είναι χρήμα, θα πρέπει να κυλά η ζωή μας χωρίς περιττά εμπόδια. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάμε το παππού σου σε ένα μέρος για μεγάλους στην ηλικία ανθρώπους. Ένα μέρος στο οποίο έχει θέση ένας γέρος.
Το παιδί στενοχωρήθηκε πολύ. Ο πατέρας του όμως δεν είχε συνηθίσει να του φέρνουν αντιρρήσεις, κι έτσι το παιδί δε μίλησε, μα πικράθηκε πολύ.
Δε μπόρεσε να κοιμηθεί όλη νύχτα, και έκλαψε πικρά στο μαξιλάρι του, για τον αγαπημένο του παππού που θα τον αποχωριζόταν την άλλη μέρα.
Το πρωί ο πατέρας του είχε ετοιμάσει σε μια τσάντα τα λίγα πράγματα του παππού, και του έδωσε και μια κουβέρτα, λέγοντάς του:
-Πάρε αυτή τη κουβέρτα να τον σκεπάσεις γιατί κάνει κρύο.
Το παιδί τη πήρε αμίλητος, τύλιξε με αυτήν το παππού, τον έβαλε στο αμάξι, και ξεκίνησαν. Στο δρόμο, δε μιλούσε καθόλου, αλλά σκεφτόταν συνέχεια, τι θα μπορούσε να κάνει.
Τέλος έφτασαν στο προορισμό τους, βοήθησε το παππού να βγει από το αμάξι, και τον πήγε μέσα στο κτίριο. Τον άφησε εκεί, και αφού τον αποχαιρέτησε με ένα κόμπο στο λαιμό, κατευθύνθηκε προς τη πόρτα. Ξαφνικά κάνει επί τόπου στροφή, πλησιάζει το παππού, κι αφού τον φιλάει στα ροζιασμένα του μάγουλα, του βγάζει τη κουβέρτα, τη διπλώνει και τη παίρνει μαζί του.
Έφτασε στο σπίτι του αργά, μια και στο δρόμο δε βιαζόταν καθόλου.
Ο πατέρας του ήταν ήδη στο σπίτι, και σαν τον είδε τον ρώτησε αν όλα πήγαν καλά.
Το παιδί αποκρίθηκε, πως έκανε ότι του ζήτησε και στη συνέχεια του έδωσε τη διπλωμένη κουβέρτα.
Ο πατέρας ξαφνιάστηκε, και τον ρώτησε:
-Καλά τη κουβέρτα γιατί τη πήρες;
Το παιδί με μεγάλη σοβαρότητα, του απάντησε:
-Κοίταξε πατέρα, το σκέφτηκα και είδα πόσο δίκιο έχεις. Τα πάντα είναι χρήμα, σωστά τα λες.
Σε μερικά χρόνια, θα σε διαδεχθώ στη δουλειά, θα κάνω δικιά μου οικογένεια, και δεν είναι δυνατό να σε έχω εμπόδιο στη ζωή μου. Οπότε η κουβέρτα θα χρειαστεί για να σκεπάσω εσένα την ώρα που θα σε πηγαίνω εκεί που ανήκουν όλοι οι γέροι. Και γιατί να παίρνω καινούργια αφού υπάρχει αυτή;
Ο πατέρας του τα έχασε, και βυθίστηκε σε μια ταραγμένη σιωπή.
Έπειτα από λίγο, του λέει:
Έχεις δίκιο αγόρι μου, κι αν δεν είσαι κουρασμένος, θα ήθελα να έρθεις μαζί μου για να φέρουμε πίσω στο σπίτι το παππού σου.
Το παιδί χαμογέλασε και σηκώθηκε αμέσως.
Πήγαν και έφεραν πίσω το παππού στο σπίτι. Κι όταν τον οδήγησε ο εγγονός του πίσω στο ζεστό του δωμάτιο, δάκρυα κύλησαν από του παππού τα μάτια.
Με τρεμάμενη φωνή ρώτησε τον εγγονό του πως τα κατάφερε;
Κι ο εγγονός του του απάντησε:
-Επειδή γλυκέ μου παππού, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά, ότι ποτέ δεν πρέπει να κάνει αυτό που δεν θέλει να του κάνουν. Και γιατί αν υπάρχουμε εμείς σήμερα, είναι γιατί υπήρξες εσύ πριν από εμάς, αγωνίστηκες, κουράστηκες και έδωσες τα χρόνια σου για να μας φροντίσεις.
Τώρα είναι η σειρά μας να σε φροντίσουμε και να σου προσφέρουμε την αγάπη μας!